«Η Μέλισσα» το σπίτι μου

Αν θέλει κάποιος «εικονικά» να επισκεφθεί τη «Μέλισσα», θα πάει να πληκτρολογήσει σε μια μηχανή αναζήτησης το όνομα «Μέλισσα» και θα βρει την ιστοσελίδα που γράφει τα εξής: Η «Μέλισσα» είναι ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού Δικαίου με αντικείμενο την παιδική προστασία για κορίτσια. Εποπτεύεται από τη διεύθυνση κοινωνικής πρόνοιας του δήμου Θεσσαλονίκης και επιχορηγείται κατά ένα μικρό ποσοστό από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης μέσω της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Είναι μια μεγάλη καρδιά και ζεστή αγκαλιά. Μια αγκαλιά που κλείνει μέσα της παιδιά που είναι τρομαγμένα, τα παιδιά που βιώνουν την απόλυτη μοναξιά. Είναι το σπιτικό που προσφέρει φροντίδα και προστασία σε παιδιά που από τρυφερή ηλικία τα στερήθηκαν. Είναι ο φορέας που ιδρύθηκε και λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1921 και δίνει καθημερινό αγώνα για να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στα παιδιά εκείνα που έχουν ανάγκη. Αν θέλει όμως κάποιος πραγματικά να επισκεφθεί την «Μέλισσα», θα πάει στο Πανόραμα και θα βρει ένα σπίτι που βρίσκεται μέσα στη φύση και γύρω του έχει δέντρα σαν να ξεπήδησε από αληθινό παραμύθι. Αυτό είναι το σπίτι μου. Βγαίνω έξω από τον χώρο και καταλαβαίνω το καθαρό οξυγόνο που αναπνέω, ακούω τον αέρα, απολαμβάνω την ψυχική ηρεμία του μυαλού και της καρδιάς μου. Αυτή η μελωδία της φύσης έχει επηρεάσει σε μεγάλο ποσοστό θετικά τη ζωή μου. Έχω αντιμετωπίσει μια σειρά δυσκολιών, αλλά ο χώρος και το φιλικό περιβάλλον με έχει βοηθήσει να βρω τη λύση στο κάθε πρόβλημά μου. Οι άνθρωποι της «Μέλισσας» στέκονται βράχος δίπλα μου. Ακούνε το δικό μου «δεν είμαι καλά», πριν χρειαστεί να μιλήσω μέσα από τη σιωπή μου. Καταλαβαίνουν τα συναισθήματα που ξεσπούν με τον δικό τους τρόπο μέσα στην καρδιά μου και πάντα ενώνουν το κάθε μου κομμάτι με τη δύναμη που ασκούν σε μένα. Δε νιώθω ότι είναι ένα ίδρυμα, αντιθέτως είναι ένα «αληθινό σπίτι αγάπης». Έτσι όπως είναι ο χώρος εσωτερικά νιώθω ότι βρίσκομαι σε έναν προσωπικό μου χώρο. Και ότι απολαμβάνω το δικό μου παραμύθι με τα υπόλοιπα κορίτσια και όλους τους ανθρώπους που εργάζονται σαν ήρωες, μαγεύοντας τις στιγμές της ζωής μου. Ζω τα τελευταία δυόμιση χρόνια σε αυτόν τον χώρο και νιώθω τυχερή που βρίσκομαι εκεί. Πρόκειται για μια συνεχόμενη πράξη αγάπης και υγείας από αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους που υπάρχουν σε αυτόν τον χώρο και καθημερινά κοντά μου τους αισθάνομαι σαν γονείς μου. Όσο μεγαλώνω, αυτό που αντιλαμβάνομαι με απόλυτη σιγουριά είναι ότι είναι πάντα εκεί, είτε στα εύκολα μου μονοπάτια είτε και στα δύσκολα, κάθε στιγμή γελούν και πιστεύουν σε μένα και στα όνειρά μου. Και πάντα καταφέρνουν να μου εμπνέουν τη φαντασία, να πολεμάω και να μάθω ότι «μετακινούνται τα βουνά», να με βοηθούν να εκδηλώνω το θάρρος που έχω μέσα μου, να ξέρω ποια είναι η πραγματική μου θέση στη ζωή χάρη σε αυτούς. Αυτοί οι άνθρωποι μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας, μου έμαθαν να αναγνωρίζω την αλήθεια, μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω, μου επέτρεψαν να είμαι προσεχτική,

να αναπτύσσομαι και να εξελίσσομαι μέσα από τον πόνο. Μου έδωσαν δύναμη να μάθω να σηκώνομαι ρίχνοντάς με, μου έδειξαν ότι όλοι πρέπει να χάσουν κάτι, για να το εκτιμήσουν. Αυτό που κατάφεραν και καταφέρνουν όλοι αυτοί είναι να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να γεμίζω με όνειρα με πείσμα, για να κάνω καλύτερη τη δική μου ζωή, αλλά και των ανθρώπων που με αγαπούν για αυτό που είμαι. Και φυσικά μην ξεχάσω το σημαντικότερο!! Να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με αγαπούν, όπως και εγώ, και που βρίσκονται στη ζωή μου. Δεν ξέρω πόσο πολύ θα δυσκολευτώ, όταν αποχωριστώ από όλη αυτή τη γεμάτη καθημερινότητα αγάπης. Θα χρειαστεί να ακολουθήσω άλλο μονοπάτι, αυτό του μέλλοντος, όμως, ξέρω σε αυτόν το προορισμό πως πάντα θα βρίσκονται εκεί κοντά μου οι άνθρωποι της «Μέλισσας», οι άνθρωποι του σπιτιού μου.

#Προβληματισμοί #Κοινωνία