ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜUSICAL PERFORMER Μαρία Στεφάνου

H Θεσσαλονικιά συγγραφέας, σκηνοθέτης και χορογράφος, φοίτησε στο 1ο Λύκειο Θεσσαλονίκης και, πριν ασχοληθεί με το musical, σπούδασε και αποφοίτησε από το ΙΕΚ κομμωτικής και το ΤΕΙ αισθητικής. Κατόπιν σπούδασε jazz , χορό , τραγούδι, υποκριτική στις σχόλες χορού Καφαντάρη, στην Arts Educational Schools of London και Pineapple Studios και συμμετείχε σε σεμινάρια, όπως το SDK της Τσεχίας. Πέρα από την πολυετή σκηνική πορεία της, αυτή τη στιγμή ανεβάζει δικές της δημιουργίες και πραγματοποιεί μαθήματα musical σε σχολές χορού.

1. Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το musical ?

Νομίζω ότι η τέχνη είναι κάτι που φέρω μέσα μου όλη μου την ζωή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα ότι έχω μέσα μου όλες τις εκφάνσεις των τεχνών, όμως δεν ήξερα ότι λέγεται musical. Όταν ήμουν μικρή, χόρευα αλλά δεν μου έφτανε, τραγουδούσα στο δωμάτιό μου αλλά δεν μου έφτανε . Όταν ήμουν 19, πήγα στο Λονδίνο και εκεί είδα το «φάντασμα της όπερας».

Όταν το κοίταξα είπα «Θεέ μου, αυτό θέλω να κάνω, βρήκα αυτό που είμαι, βρήκα τον δρόμο μου» και τότε άρχισα να σπουδάζω. Πιο πριν το έκανα ερασιτεχνικά, σε ομάδες χορού από πολύ μικρή ηλικία . Μετά έκανα στο Λονδίνο σεμινάρια τραγουδιού, χορού και υποκριτικής, πέρασα από όλα τα είδη χορού, για να αποκτήσω τις βάσεις που χρειάζεται το musical.

2. Πώς είναι ένα 24ωρό σου ?

Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση, γιατί δεν μου άρεσαν οι μέρες μου πιο παλιά, ενώ τώρα τις απολαμβάνω. Ξυπνώ το πρωί με χαρά, με ηρεμία, παίρνω τον χρόνο μου να ετοιμαστώ, να φάω πρωινό. Άλλες μέρες δεν είναι τόσο ήρεμες , αλλά ακόμα το μαθαίνω αυτό. Είμαι πολύ γεμάτη όλη την ημέρα. Ξεκινώ από πολύ νωρίς και είμαι όλη την ημέρα γεμάτη με πρόβες για τις παραστάσεις και μαθήματα. Το χειμώνα τελειώνω στις 1 το βράδυ οπότε κάνω μπάνιο, τρώω και κοιμάμαι.

3.Πώς νιώθεις απέναντι στους μαθητές σου και πώς είναι ένα μάθημά σου ?

Πριν τρία χρόνια με ρώτησε η «περαστικός» της ζωής μου, η Χριστίνα Μανουηλίδου αν θέλω να είμαι δασκάλα, γιατί το να είσαι δασκάλα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο, πρέπει να αγαπάς αυτόν που έχεις απέναντι σου να τον δέχεσαι έτσι όπως είναι, αλλιώς τον δηλητηριάζεις. Και εγώ- όπως όλοι μας -είχα τα δικά μου άσχημα κομμάτια. Ήταν η περίοδος που τα έβλεπα. Άρχισα να αισθάνομαι την ευθύνη απέναντι σε όλους αυτούς που διδάσκω και είδα πόσο πολύ αγαπάω τη διδασκαλία. Για μένα οι μαθητές μου είναι κομμάτια μου, και ήρθαν στη ζωή μου για να πάρουν αυτά που έμαθα και να μου δώσουν και μένα μαθήματα. Τους αγαπώ, τους σέβομαι και ένα μάθημα μου είναι πάντα μοναδικό, γιατί ακούω κάθε φορά τι έχει ανάγκη ο μαθητής.

4.Σου αρέσει κάτι άλλο εκτός από το musical?

Μου αρέσει το φαγητό, μου αρέσει να περπατώ στην παράλια, μου αρέσει να ακούω μουσική, μου αρέσει παρά πολύ να γράφω τα έργα μου, τα λατρεύω, και μου αρέσει όταν είμαι σε σχέση, να κάνω βόλτες με το αγόρι μου. Γενικά μου αρέσουν τα απλά πράγματα.

5.Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου?

Είμαι δημιουργική, πολύ εργατική, είμαι αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω. Πλέον είμαι ειλικρινής, έχω ζήλια ακόμα μέσα μου, έχω κρίση, θυμό και φόβο. Όλα αυτά μαζί, με τα καλά μου και τα κακά μου ...είμαι άνθρωπος.

6.Πώς ένιωσες στην πρεμιέρα του πρώτου σου έργου και πώς το εμπνεύστηκες ?

Πέρασα μία περίοδο στη ζωή μου πριν δυο χρόνια που δεν είχα τίποτα , δεν είχα δουλειά, είχα κλείσει την παλιά μου επιχείρηση, το κομμωτήριο, δεν είχα καμία παραγωγή που έτρεχε, ήμουν στο μηδέν. Έλεγα «τι μπορώ να κάνω τώρα;» και συνειδητοποίησα ότι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να πω την αλήθεια μου και λέω «οκ. είναι η ώρα να γράψω». Πηρά ένα μπλοκάκι και μέσα σε μια μέρα έγραψα όλο το «Ένα βήμα τη φορά» και μετά έκοψα από το μπλοκάκι τις σελίδες και τις κόλλησα στον τοίχο. Τις είδα και αισθάνθηκα ότι ήταν το πρώτο πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη που θα αφήσω πίσω μου σε αυτόν τον κόσμο ξέροντας ότι είμαι εγώ.

7.Πίστεψες πως η δυσλεξία θα σου σταθεί εμπόδιο?

Η δυσλεξία είναι κάτι το όποιο με τα χρόνια, όταν σταμάτησα να φοβάμαι, μειώθηκε παρά πολύ. Πλέον δεν νιώθω πως είμαι δυσλεκτική. Όταν ήμουν μικρή, έχω την εντύπωση ότι ήταν ένα φαινόμενο το όποιο μου έβγαινε, όταν ήταν να κάνω πράγματα τα όποια δεν ήταν για μένα, σαν κάτι να με προστάτευε και να μου έλεγε αυτό δεν είναι για εσένα. Αντίστοιχα, και να έκανα κάτι που να ήταν για μένα, αν φοβόμουν ή ντρεπόμουν ή το έκανα με λάθος για μένα τρόπο, μου έβγαινε σε δυσκολία να διαβάσω. Δεν μπορούσα να διαβάσω καλά. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν είναι κάποιο πρόβλημα, είναι ένα χαρακτηριστικό που μπορούμε το δούμε σαν πυξίδα. Θα μας καθοδηγήσει γα να βρούμε τον δρόμο μας.

8. Πιστεύεις στην φράση που λένε «πρέπει να έχεις ταλέντο»?

Το ταλέντο είναι κάτι που πηγαίνει με την αγάπη. Μου το ρωτάνε συχνά οι μαθητές μου: « Έχω ταλέντο;». Τους απαντώ «Το αγαπάς; Γιατί αν το αγαπάς, έχεις ό,τι χρειάζεσαι μέσα σου για να το κάνεις» . Δεν υπάρχει «πρέπει να έχεις ταλέντο», αν έχεις αγάπη και το θέλεις, θα το κανείς με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.

9.Τι θα συμβούλευες στα παιδιά που έχουν ως όνειρο να ασχοληθούν με τις τέχνες ?

Απλά να το κάνουν με την κάθε τους μέρα, με το ντύσιμο τους, με το πώς κοιτούν τον κόσμο, να εκφραστούνε με κάθε δυνατό τρόπο, να δείξουνε ποιοι είναι. Έχουμε ανάγκη την τέχνη, έχουμε ανάγκη την έκφραση. Έτσι θα αλλάξει ο κόσμος, επιτρέποντας να μας δούμε, να μας εκθέσουμε και να μας αλλάξουμε. Έχω πίστη στη νέα γενιά και είμαι εδώ για να κάνω ό,τι μπορώ, να την καλωσορίσω στον πραγματικό υπέροχο κόσμο, όπου μπορείς να είσαι και να κάνεις ό,τι θέλεις.

#ΘεάματαΔιαβάσματακαιΑκούσματα #Τέχνη