Χωρίς συναίσθημα

Πάντοτε μισούσα την Ιστορία. Το μάθημα που παπαγαλίζεις γεγονότα. Κάποιοι έκαναν κάτι κάπου κάποτε. Κάπως αόριστα, κάπως ξεπερασμένα, κάπως αδιάφορα. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Για μένα η Ιστορία δεν είναι αυτό που μαθαίνω, αυτό που καλούμαι να γράψω αυτολεξεί στις Πανελλήνιες. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Χωρίς συμπόνια για το πώς αισθάνθηκαν οι άνθρωποι. Χωρίς κανένα τρέμουλο, όταν διαβάζουμε σε ιστορική πηγή τον αριθμό όσων αυτοκτόνησαν στο κραχ, για παράδειγμα. Μηχανικά, ρομποτικά σχεδόν αποστηθίζουμε χωρίς να μας νοιάζει το πώς αλλά μόνο το πότε. Ημερομηνίες, ονόματα, περιοχές. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Κάτι τέτοιες εθνικές επέτειοι είναι από τις λιγοστές ευκαιρίες που μας δίνονται να σκεφτούμε πέρα από τα γεγονότα. Με συναίσθημα. Να συμμεριστούμε πώς ένιωσαν αυτοί οι άνθρωποι. Οι απλοί. Οι καθημερινοί. Αυτοί που δεν τους πιάνει το μάτι σου. Οι πεσόντες. Αυτοί που έπεσαν ηρωικά. Οι ήρωες που τιμάμε σήμερα. Χρόνια πολλά Ελλάδα!

#Προβληματισμοί