Διαγωνισμός Δημιουργικής Γραφής: Με 5 Διακρίσεις το 1ο Γενικό Λύκειο Πανοράματος

ΤΟ κείμενο που ακολουθεί είναι θεατρικός μονόλογος και έλαβε το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής που διοργάνωσε το Πειραματικό Λύκειο Θεσσαλονίκης στα τέλη Φεβρουαρίου. Στην πολύ όμορφη τελετή βράβευσης που έγινε στις 23 Μαρτίου στον πολυχώρο του βιβλιοπωλείου Ιανός στην Αριστοτέλους μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς απολαύσαμε τον Μαραθώνιο Δημιουργικής Ανάγνωσης των έργων των νεαρών μας συγγραφέων.

Πέντε διακρίσεις έλαβε το Λύκειο Πανοράματος που συμμετείχε με τέσσερις μαθήτριες της Β΄τάξης.

Η μαθήτρια Ελένη Γεωργάκη πήρε δεύτερο βραβείο στην κατηγορία Θεατρικός Μονόλογος καθώς και έπαινο στην κατηγορία Ποίηση. Στην κατηγορία Διήγημα η μαθήτρια Ευφροσύνη Δανιηλίδου έλαβε ειδικό έπαινο ανθρωπισμού και οι μαθήτριες Σοφία Καφταντζή και Ειρήνη Νεφέλη Πεσεξίδου έλαβαν έπαινο φαντασίας. Συγχαρητήρια στα κορίτσια!

Αλήθεια

Της Ελένης Γεωργάκη

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως θ’ άγγιζα φλόγα και δε θα καιγόμουν. Ήταν μια μικρή φλόγα, χωρούσε μέσα στην χούφτα μου, αλλά πολύ κόκκινη. Όχι, όχι δεν ήταν πορτοκαλί, όπως την ξέρετε εσείς, ούτε κίτρινη. Ήταν κόκκινη, αλήθεια. Πιο κόκκινη από ένα μπουκέτο ώριμων ρόδων, πιο κόκκινη από τον παλαιότερο ερυθρό οίνο, πιο κόκκινη από το εσωτερικό της στοματικής κοιλότητας. Και δεν κάηκα, θα με περνάτε για τρελή βέβαια, το γνωρίζω. Αλλά αυτό που σας διαφεύγει είναι ότι δεν ήμουν εδώ, αλήθεια. Σε αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν κάποιοι απαράβατοι νόμοι , όπως ότι, αν αγγίξεις φωτιά, αυτομάτως καίγεσαι, και πως η φωτιά δε θα μπορούσε ποτέ να είναι πιο κόκκινη από τις καρδιές μας. Όμως στον πλανήτη Αφροδίτη, γίνεται. Ναι, πήγα στην Αφροδίτη, αλήθεια. Ναι, υπάρχει φωτιά στην Αφροδίτη, αλήθεια. Και δεν φαντάζεστε πόσα ακόμη. Αλλά δε θα μάθετε ποτέ δυστυχώς, γιατί μόνο εγώ μπορώ να πάω εκεί. Ωστόσο, θα σας πω. Στην Αφροδίτη, είδα κάτι χρώματα που εδώ δεν υπάρχουν, οπότε λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να σας τα ονομάσω. Φανταστείτε κάτι πιο λαμπερό από το ασημί και πιο κρυστάλλινο από το κρανίο των Μάγιας Επίσης είχε κάτι ήχους, αααααχ οι ήχοι! Σε μια άγνωστη για το γήινο αυτί συχνότητα, αλλά αν πας στην Αφροδίτη μπορείς και το ακούς, αλήθεια. Ή, ίσως, μόνο εγώ μπορώ πάλι. Κάποια στιγμή μου έγνεψε ένα μικρόσωμο λευκό πλάσμα με μεγάλα γκριζωπά σαν την σελήνη μάτια. Όταν το άγγιξα όμως, κόπηκα. Μην αγγίζετε ποτέ εξωγήινα πλάσματα, γιατί μετά θα αιμορραγείτε και στην Αφροδίτη

δεν έχει επιδέσμους. Αλλά το να αιμορραγείς εκεί πέρα μοιάζει αλλιώς. Το αίμα σου σαν χυθεί παίρνει την μορφή μιας αστερένιας σκόνης με άρωμα καμμένης ζάχαρης και βανίλιας, αλήθεια. Εντάξει, ίσως υπερέβαλα. Το αίμα είναι παντού αίμα. Και μυρίζει σίδηρο. Και ένα μικρόσωμα πλάσμα ποτέ και πουθενά δε μπορεί να έχει μάτια στο μέγεθος ενός πλανήτη. Επίσης, αυτό για την φωτιά ήταν αστείο. Ήθελα να γελάσετε μόνον, αλήθεια. Δεν μ’ αρέσει να λέω ψέματα. Εγώ είμαι ειλικρινής. Γι’ αυτό οφείλω να σας ομολογήσω κάτι. Δεν έχω πάει ποτέ στην Αφροδίτη. Για την ακρίβεια δεν έχω πάει πουθενά εκτός του δωματίου μου, τον τελευταίο χρόνο. Αλλά αλήθεια, κάθε φορά που καταπίνω το πικρό μου χάπι νομίζω ότι είμαι εκεί. Ίσως πρέπει κι εσείς να το γευτείτε. Είναι ωραία εκεί, αλήθεια.

#ΣχολικέςΔράσεις