ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ;

Και να ΄σαι πάλι εδώ. Καμπουριάζεις στο μικρό σου γραφείο μ’ ένα φως πάνω από το κεφάλι σου πασχίζοντας να τελειώσεις τη Βιολογία για τις Πανελλήνιες. Και τι ώρα πήγε; 00:30…αλλά εσύ εδώ! Βράχος! Είσαι προσηλωμένη στον ένα και μοναδικό στόχο σου: την Ιατρική. Ωραία επιστήμη! Έχει να σου προσφέρει ένα σίγουρο μέλλον στον χώρο της εργασίας και θα κάνεις την οικογένειά σου περήφανη! Άσε που με τις γνωριμίες του μπαμπά έχεις το μέσο για να πας ακόμα πιο μπροστά. Θα είναι όλοι ευτυχισμένοι! Υποθέτω κι εσύ…;

Τα ξενύχτια και η κούραση αυξάνονται καθώς οι κρίσιμες μέρες των εξετάσεων πλησιάζουν. Έχεις δώσει όλο σου το είναι σε αυτόν τον αγώνα. Ήρθε η ώρα να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια τους! (Με συγχωρείς εννοούσα στα χέρια σου…) Και ναι αγχώθηκες, άρχισες να τρέμεις, να ιδρώνεις, το στυλό σου γλιστρούσε από τα χέρια και ο χτύπος της καρδιάς σου όλο και δυνάμωνε αλλά τα κατάφερες! Έκανες το όνειρο τους (το όνειρο σου…) πραγματικότητα! Όλοι τρέχουν να σε αγκαλιάσουν με δάκρυα στα μάτια και να σου πουν πόσο χαρούμενοι είναι για την επιτυχία σου αυτή.

Φυσικά δεν τελειώνει εδώ το πανηγύρι! Ακολουθεί πάρτι ειδικά οργανωμένο για εσένα. Είναι αυτή η μεγάλη συγκέντρωση της οικογένειας όπου η μητέρα έχει τυπώσει φωτοτυπίες με τα αποτελέσματα σου και τις μοιράζει στους καλεσμένους, ο πατέρας σου μιλάει ακατάπαυστα για τη σχολή στην οποία πέρασες γιατί ως γιατρός και ο ίδιος πρέπει να συμβουλέψει την κόρη που ακολουθεί τα βήματά του και η γιαγιά σου έχει μαγειρέψει όλα τα αγαπημένα σου φαγητά κι έρχεται κάθε πέντε λεπτά και σε πνίγει στις αγκαλιές και τα φιλιά.

Μέσα όμως σε αυτόν τον καμβά με τα τόσο ανοιχτά χρώματα χαράς διακρίνεται μια μαύρη πινελιά θλίψης και αυτή είναι το πρόσωπό σου. Τι σου συμβαίνει; Γιατί δε χαμογελάς; Γιατί κάθεσαι μόνη στη γωνία του καναπέ κοιτάζοντας το απέραντο κενό; Μια φωνή μέσα σου σου φωνάζει να ανέβεις πάνω στο δωμάτιό σου να ανοίξεις το τελευταίο από τα συρτάρια στη συρταριέρα σου και να βγάλεις έξω τα κάθε λογής κορμάκια και παπούτσια χορού που έχεις. Έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς πόσες ήταν οι φορές που καθώς κοιτούσες τις αδιάφορες για ’σένα σελίδες του βιβλίου των μαθηματικών, μέσα στο μυαλό σου έπαιζε επανειλημμένα η πιο όμορφη μελωδία του κόσμου και ότι το μόνο που ήθελες να κάνεις ήταν να αφεθείς σε αυτό το μοναδικό άκουσμα; Πόσες ήταν οι φορές που μόλις άδειαζε το σπίτι ντυνόσουν μπαλαρίνα και χόρευες στη Λίμνη των Κύκνων; Πόσο ζέσταμα και πόση εξάσκηση έχεις κάνει στο δωμάτιο σου; Πόσες δικές σου χορογραφίες έχεις δείξει στις κούκλες σου; Πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά σου όταν μιλάς για τον χορό και πόσο λάμπουν τα μάτια σου όταν αντικρίζεις μια σκηνή; Το έχεις πει ποτέ αυτό σε κανέναν; Ή απλά ανοίγεις το συρτάρι των ονείρων για να πάρεις μια γεύση από τη δική σου

ευτυχία και μετά πάλι την κλείνεις στο σκοτάδι; Πρέπει να είσαι πολύ γενναία για να βρίσκεις το θάρρος να κλειδώνεις αυτό το συρτάρι κάθε φορά. Σε θαυμάζω για την τέλεια προσποίηση χαμόγελου μπροστά στα άτομα που σε αγαπούν αλλά δεν ξέρουν εσύ τι αγαπάς. Απορώ πώς κατάφερες να καταστρέψεις το δρόμο που είχες φτιάξει για εσένα και να δημιουργήσεις έναν άλλο πάνω στον δικό τους. Αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι είσαι άνθρωπος κι έχεις όρια. Δε θα φτάσεις στην ευτυχία με αυτόν τον τρόπο και δε θα υπομείνεις τη δυστυχία σου. Θα νιώθεις μια ζωή ενοχές για τον δρόμο που δεν πήρες, τον δρόμο που σου έδινε χαρά. Σε περίπτωση που το ξέχασες χαρά είναι το συναίσθημα ευχαρίστησης για μια κατάσταση, κάτι που έχεις αφήσει πίσω σου εδώ και καιρό.

Έχεις σκεφτεί πότε θα πεις σε όλους για την αίτηση υποτροφίας στο Royal Academy of Dance της Αγγλίας; Θα σου δώσω μια συμβουλή. Κάν ’το σύντομα. Γιατί τα όνειρά τους έχουν γίνει δικά σου, χωρίς να το έχεις καταλάβει και σε λίγο θα γίνει και η ζωή σου.

~ Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους.~

Eleanor Roosevelt, 1884-1962, Αμερικανίδα, σύζυγος του Φ.Ρούζβελτ

#Προβληματισμοί