Συνάντηση στο Λευκό Πύργο

Το διήγημα που ακολουθεί διακρίθηκε στον διαγωνισμό που συνδιοργανώθηκε από το 1ο Πρότυπο Πειραματικό ΓΕΛ «Μανόλης Ανδρόνικος», το Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το Γραφείο Πολιτιστικών θεμάτων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης και το Βαφοπούλειο Πνευματικό κέντρο.

Κεφάλαιο 1

Εκείνο το βράδυ η λεωφόρος Νίκης ήταν πιο άδεια από ποτέ. Ο ουρανός είχε ρίξει ένα μαύρο πέπλο από σύννεφα πάνω από την πόλη και η βροχή έπεφτε ασταμάτητα δημιουργώντας μικρές λιμνούλες στον κατεστραμμένο δρόμο. Τα περισσότερα από τα κεντρικά φώτα ήταν σβηστά και τα υπόλοιπα αναβόσβηναν λες και κάποιος έπαιζε με τους διακόπτες. Τα φανάρια αναβόσβηναν δίχως ανταπόκριση και κανένας δεν διέσχιζε τα πεζοδρόμια της λεωφόρου. Κανένας παρά μόνο μια σκοτεινή φιγούρα. Ένας ψηλός άντρας, αδύνατος αλλά γεροδεμένος, γύρω στα 40, διέσχιζε με γρήγορο βήμα τον άδειο δρόμο. Φορούσε μια μακριά μαύρη καμπαρτίνα και ένα μεγάλο μαύρο καπέλο, που κάλυπτε το πρόσωπο του. Το βήμα του αντηχούσε σε ολόκληρο το τετράγωνο και κάθε τόσο γυρνούσε καχύποπτα, για να ελέγξει, αν τον ακολουθεί κανείς. Φτάνοντας στην γωνία έστριψε και η μαύρη φιγούρα εξαφανίστηκε από τον άδειο δρόμο. Ξαφνικά ο ήχος ενός περιπολικού διέκοψε την πνικτική ησυχία που κυριαρχούσε στη λεωφόρο Νίκης.

Κεφάλαιο 2

-Ναι; Παρακαλώ, ποιος είναι; Ναι; Έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Ύστερα από πέντε λεπτά ξανά χτυπάει. Το σηκώνω εκνευρισμένος αυτή τη φορά -Ναι; Ακούω μια βαριά ανάσα στην άλλη γραμμή, δίχως όμως να παίρνω κάποια απάντηση. Κλείνω ξανά το τηλέφωνο και αναρωτιέμαι ποιος να κάνει αυτό το κακόγουστο αστείο. Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα και πετάγομαι πάνω. Ανοίγω την πόρτα και ο επισκέπτης ορμάει μέσα. Είναι ο φίλος μου ο Αντώνης, από τη σχολή. Είμαστε στο δεύτερο έτος και σύντομα θα είμαστε και επίσημα ντεντέκτιβ! Στον Αντώνη πάντα αρέσει να ψάχνει για διάφορες υποθέσεις και να ενημερώνεται σχετικά με τα εγκλήματα που συμβαίνουν στην πόλη μας.

-Διάβασε, μου λέει ανήσυχος. Κοιτάζω το άρθρο που μου δείχνει και παίρνω στα χέρια μου την εφημερίδα.

-Μα πως; Έχω μείνει άναυδος. Δεν είναι δυνατόν.

-Κι όμως, μου απαντάει απότομα ο Αντώνης.

Κεφάλαιο 3

Από το πρωί είμαι πολύ ανήσυχος και προσπαθώ να βρω απαντήσεις στα άλυτα ερωτήματα μου. Μα πως είναι δυνατόν χθες το βράδυ να έγινε φόνος στο δίπλα σπίτι κι εγώ να μην κατάλαβα τίποτα; Κι αν συνέβαινε σε εμένα; Όλα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου και προσπαθώ να το χωνέψω. Η γειτόνισσα μου η κυρία Κλαίρη, Ρίτσαρντ Κλαίρη, ήταν μια ηλικιωμένη, πρόσχαρη γυναίκα, που δεν θα έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Δεν μπορώ να φανταστώ το λόγο που κάποιος τη δολοφόνησε. Εξάλλου ήταν φτωχή και αμφιβάλλω αν είχε πάνω από 100$ στο σπίτι της και ένα-δύο ασημικά, ή μήπως κάνω λάθος;

Κεφάλαιο 4

Όταν έφτασα στην καφετέρια ο Αντώνης ήταν ήδη εκεί και με περίμενε.

-Επιτέλους! μου φώναξε εκνευρισμένος

-Συγνώμη αλλά τα έχω χάσει από χθες, του απαντάω προσπαθώντας να δικαιολογηθώ.

-Τέλος πάντων κάθισε

-τελικά βρήκες τίποτα; Τον ρωτάω ανυπόμονα.

-το μόνο στοιχείο που έχουμε είναι ότι ο φόνος έγινε στις 26 Ιανουαρίου, στις έντεκα το βράδυ, στο σπίτι της.

-Αυτά δεν μας φτάνουν, πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα, λέω αποφασισμένος. Η αστυνομία βρήκε τίποτα;

-Τίποτα απολύτως. Αυτή η υπόθεση είναι σημαντική, αν μπορέσουμε να λύσουμε εμείς πρώτοι το μυστήριο, στη σχολή όλοι θα είναι περήφανοι για εμάς και ίσως έτσι να πάρουμε το πτυχίο μας νωρίτερα, εφόσον θα είμαστε ικανοί πλέον να διερευνούμε τόσο σοβαρά εγκλήματα, λέει με ενθουσιασμό ο Αντώνης.

-Ναι συμφωνώ. Αν και για εμένα έχει μεγαλύτερη σημασία να μάθω το κίνητρο που είχε κάποιος να σκοτώσει τη γειτόνισσα μου, παρά να πάρω το πτυχίο μου νωρίτερα.

Κεφάλαιο 5

Μετά τη συνάντηση μας με τον Αντώνη αποφασίσαμε να διερευνήσουμε το έγκλημα της 26ης Ιανουαρίου. Το σπίτι μου βρίσκεται στην οδό Σωκράτη, συνεπώς εκεί βρίσκεται και το σπίτι που έγινε ο φόνος λίγες μέρες πριν. Η οδός Σωκράτη είναι ένα μικρό στενό που συναντιέται με τη λεωφόρο Νίκης. Έτσι αποφασίσαμε με τον Αντώνη ο ένας να ψάξει στην οδό που έγινε το έγκλημα και ο άλλος να ρωτήσει στα μαγαζιά αν είδε κάποιον ύποπτο εκείνη τη νύχτα. Αποφάσισα να πάω εγώ στη λεωφόρο για την ανεύρεση στοιχείων, πιστεύοντας ότι κάποιος θα μου έδινε μια πληροφορία. Ρώτησα σε όλα τα καταστήματα, μα όλα ήταν κλειστά εκείνη τη νύχτα, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών. Με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου και με σκυμμένο το κεφάλι συνέχισα να διασχίζω το πεζοδρόμιο της λεωφόρου, ελπίζοντας πως ο Αντώνης θα είχε καλύτερη τύχη από εμένα. Οι σκέψεις μου όμως διακόπηκαν ξαφνικά, όταν βρήκα ένα χαρτάκι να επιπλέει σε μια από τις λιμνούλες που είχαν δημιουργηθεί από τη βροχή λίγες μέρες πριν. Το πήρα και προσπάθησα να το διαβάσω, μα ήταν δυσανάγνωστο λόγω της ζημιάς που είχε υποστεί από το νερό. Άρχισα να τρέχω προς την οδό Σωκράτη, χαρούμενος που τελικά είχα καταφέρει να βρω ένα στοιχείο.

-Αντώνη, Αντώνη, κοίτα τι βρήκα, φώναξα κρατώντας το σφιχτά στο χέρι μου.

-Τι είναι αυτό; Ρωτάει όλο περιέργεια προσπαθώντας να διαβάσει τις λέξεις που ήταν γραμμένες. Πύργο 2 Φεβρουαρίου, αυτό δεν βγάζει νόημα, λέει κοιτώντας με όλο δυσπιστία.

-Το ξέρω, του απαντάω ενοχλημένος, μα μπορεί να μας φανεί χρήσιμο. Εσύ βρήκες τίποτα; Τον ρωτάω

-Τίποτα ακόμα, μου απαντάει κατσουφιασμένα.

Κεφάλαιο 6

Από χθες προσπαθώ να καταλάβω τι γράφει το χαρτί, χωρίς να μπορώ να βγάλω άκρη. Τι μπορεί να σημαίνει το πύργος; Έχουμε εμείς κανέναν πύργο στην πόλη; Μα και βέβαια έχουμε, πως δεν το σκέφτηκα; Πληκτρολογώ με μανία τα κουμπιά του τηλεφώνου.

-Εύρηκα! Το χαρτί είναι για μια συνάντηση στο Λευκό Πύργο! Το 2 Φεβρουαρίου αναφέρεται στην ημερομηνία της συνάντησης και εφόσον σήμερα έχουμε 1 Φεβρουαρίου…..

-Αύριο είναι η συνάντηση, με συμπληρώνει με ενθουσιασμό.

-Η ώρα όμως είναι ασαφής, του λέω κόβοντας του τη φόρα.

-Θα στηθούμε όλη μέρα εκεί κόβοντας βόλτες και όταν δούμε κάποια περίεργη συμπεριφορά τότε θα καταλάβουμε.

-Εντάξει, αύριο λοιπόν, λέω και κλείνω ευτυχισμένος το τηλέφωνο.

Κεφάλαιο 7

Έχουμε στηθεί από το πρωί έξω από τον Λευκό Πύργο και ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει κάτι. Όλα είναι φυσιολογικά. Οι άνθρωποι κάνουν βόλτα και συζητάνε, τα παιδιά παίζουν και τα σκυλιά τρέχουν ανυποψίαστα. Τίποτα ύποπτο. Κατά τις 23:00 ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει. Η ώρα περνάει. Τζίφος! Είναι 00:00 και ακόμα τίποτα. Απογοητευμένοι περιεργαζόμαστε για τελευταία φορά το χώρο γύρω από τον Πύργο και ξεκινάμε για την επιστροφή. Ξαφνικά όμως βλέπουμε δύο άντρες κρυμμένους πίσω από ένα δέντρο να συζητάνε σιγανά. Πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά, στήνοντας αυτί.

Κεφάλαιο 8

-Τη γριά τη σκότωσα μα δεν ομολόγησε που είχε κρυμμένα τα κοσμήματα. Την πίεσα να μου πει, μα το αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέει ο ένας άντρας, προσπαθώντας να δικαιολογηθεί.

-Μάλλον δεν προσπάθησες αρκετά, του φωνάζει ο άλλος άντρας εκνευρισμένος.

-Και τώρα τι; Ρωτάει ο πρώτος.

-Θα πρέπει να ψάξουμε καλύτερα. Αύριο τα μεσάνυχτα θα ξανά πάμε στο σπίτι της, απαντάει ο δεύτερος.

Εκείνη τη στιγμή μια κραυγή τρόμου βγήκε από το στόμα μου. Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν ανήσυχοι και άρχισαν να τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Κεφάλαιο 9

-Και τώρα τι; Ρωτάει ο Αντώνης ανήσυχα.

-Τώρα πρέπει να δράσουμε έξυπνα, του απαντάω με πονηρό βλέμμα.

-Δηλαδή;

-Άκου, θα πάμε σήμερα πριν το ξημέρωμα στο σπίτι της κυρίας Κλαίρης. Θα ψάξουμε να βρούμε για τα κοσμήματα. Ύστερα θα καλέσουμε την αστυνομία για να της τα παραδώσουμε και για να την ενημερώσουμε πως εκείνο το βράδυ θα μπουν να ψάξουν το σπίτι οι δύο δολοφόνοι. Οι αστυνομικοί θα τους στήσουν ενέδρα και θα καταφέρουν να τους πιάσουν.

-Σύμφωνοι, πάμε! Απαντάει ο Αντώνης.

Κεφάλαιο 10

Αφού μπήκαμε μέσα στο σπίτι της κυρίας Κλαίρης ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Αλλά μάταια, δεν ήταν πουθενά. Τότε θυμήθηκα…. Η κυρία Κλαίρη μου είχε δείξει έναν τεράστιο πίνακα πάνω από τον καναπέ του σαλονιού της που απεικόνιζε ένα πληγωμένο άλογο και μου είχε πει ότι ήταν ότι πιο πολύτιμο είχε στη ζωή της. Δεν μπόρεσα να καταλάβω για πιο λόγο ένας τόσο απλός και άχαρος πίνακας αποτελούσε κάτι τόσο σημαντικό. Αλλά αφού έκανα την σύνδεση τότε κατάλαβα

.-Βοήθησε με να κατεβάσουμε αυτόν τον πίνακα, λέω στον Αντώνη. Ο Αντώνης κάνει ότι του πω δίχως πολλές ερωτήσεις. Ο χρόνος μας τελείωνε, πλησίαζε το ξημέρωμα. Τελικά είχα δίκιο πίσω από τον τεράστιο πίνακα υπήρχε ένα κλειδωμένο φυλάκιο.

Κεφάλαιο 11

Αφού καλέσαμε την αστυνομία και της αναφέραμε όλα όσα είχαμε ανακαλύψει της παραδώσαμε τα κοσμήματα. Οι αστυνομικοί μας ευχαρίστησαν και μας διαβεβαίωσαν ότι η δουλειά μας τελείωσε εδώ και ότι σίγουρα οι φονιάδες θα κατέληγαν εκεί που τους άξιζε. Και έτσι κι έγινε. Φυσικά πήραμε κατευθείαν το πτυχίο μας στη σχολή κι εγώ έλυσα την απορία μου σχετικά με την αιτία της δολοφονίας της κυρίας Κλαίρης. Τώρα είμαι ένας πετυχημένος ντεντέκτιβ κι έχω καταφέρει να λύσω πολλά άλυτα μυστήρια.

#Τέχνη