Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ 2004

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016 απέτυχαν παταγωδώς. Ντοπάρισμα, υπερβολικό κόστος, απούλητα εισιτήρια, απαξίωση και ερήμωση των υποδομών είναι μερικές μόνο από τις αδυναμίες που εμφάνισαν. Τέλος! Οι ξένοι πρέπει να αποδεχτούν πως δεν είναι δα και όλες οι χώρες ικανές να υλοποιήσουν αυτό το αθλητικό γεγονός, όπως έκανε το 2004 η Ελλάδα. Γιατί το 2004 η Ελλάδα ακτινοβολούσε, η Ελλάδα ήταν υπερήφανη, η Ελλάδα … απέτυχε. Απέτυχε να κερδίσει το στοίχημα που είχε βάλει με το χρόνο κι αυτό όχι επειδή σήμερα κι εκείνη χρεοκόπησε, ούτε επειδή πρακτικά έχει χάσει τα μισά μετάλλια από όσα οι ντοπαρισμένοι «αθλητές» της έφεραν, αλλά επειδή στάθηκε ανίκανη να υπερασπιστεί τον ίδιο της το λαό που με τόσο κόπο και θυσίες χρηματοδότησε τις εγκαταστάσεις.

Με την είσοδό του κανείς στο Φάληρο, το Ελληνικό, τους Θρακομακεδόνες και γενικότερα το ολυμπιακό χωριό, το λιγότερο που αισθάνεται είναι φρίκη. Βανδαλισμένα κτίρια, ξεχαρβαλωμένα καλώδια, λεηλατημένοι ηλεκτρονικοί πίνακες και ετοιμοθάνατες ψευδοροφές δεσπόζουν, πρόθυμα να διώξουν και όχι να καλωσορίσουν τους επισκέπτες. Παντού βρίσκονται ερειπωμένα κτίρια και εγκαταστάσεις που θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί τότε, όπως το γήπεδο Μπιτς Βόλεϋ που θα μετατρέπονταν σε Λυκαβηττό της παραλίας ή ο χώρος του κανόε καγιάκ που θα μετουσιώνονταν σε υδάτινο πάρκο. Κάποιοι λένε ότι υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης το οποίο, ωστόσο, δεν εφαρμόστηκε, λόγω των πολιτικών αποφάσεων των κυβερνήσεων της εποχής∙ άλλοι, πάλι, ότι η αξιοποίηση των εγκαταστάσεων προϋποθέτει τη νομιμοποίηση των κατασκευών, αρκετές από τις οποίες, όπως το εμβληματικό σχέδιο Καλατράβα, παραμένουν αυθαίρετες.

Έπειτα, μεγάλος σάλος έγινε, γίνεται και θα γίνεται σχετικά με το αν οι Ολυμπιακοί οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση ή όχι. Η αλήθεια είναι ότι εξ αρχής το σχέδιο ήταν σαθρό, αφού, εκτός του ότι η υλοποίηση των έργων είχε καθυστερήσει αρκετά, με αποτέλεσμα να παρθούν πρόχειρες και βεβιασμένες αποφάσεις, τελικά αποφασίστηκε η διασπορά των εγκαταστάσεων σε μη τουριστικές περιοχές με ευνόητες τις συνέπειες. Κι αυτά τη στιγμή που κάθε διεθνής ομοσπονδία καβγάδιζε με την πεποίθηση της υπεροχής του δικού της αθλήματος, απαιτώντας όσο το δυνατό πιο μεγάλα στάδια. Αποτέλεσμα αυτού, πολλές από αυτές τις άλλοτε εντυπωσιακές εγκαταστάσεις σήμερα να χρησιμοποιούνται περιστασιακά για μη αθλητικά γεγονότα, όπως συνέδρια, εκθέσεις, ακόμη και για γάμους.

Γενικά, πάντως, πρόκειται για μια ανεκμετάλλευτη κληρονομιά, οι διαχειριστές της οποίας δεν τόλμησαν να μιμηθούν το πετυχημένο μοντέλο διαχείρισης της Βαρκελώνης, όπου η διοργάνωση χρησιμοποιήθηκε ως καταλύτης για την ανάπλαση μιας υποβαθμισμένης κεντρικής αστικής περιοχής, ούτε να προβλέψουν τη διαλλακτικότητα του Λονδίνου, όπου εφαρμόστηκε η μέθοδος της αποσυναρμολόγησης των κατασκευών. Πρόκειται, ακόμη, για μία κληρονομιά που στοίχισε 8 δισεκατομμύρια ευρώ, που το 2009 ενίσχυσε ελαφρώς το χρέος των 420 δισεκατομμυρίων ευρώ και που σήμερα ρημάζει πίσω από τα λουκέτα με τα αγριόχορτα και τα σκουπίδια να αποτελούν τους μόνους κληρονόμους.

Τελικά, αποδεδειγμένα το 2004 η Ελλάδα μπορεί να κέρδισε τη μάχη, 13 χρόνια μετά, ωστόσο, έχασε τον πόλεμο. Στάθηκε ανίκανη να διατηρήσει το καμάρι και την υπερηφάνεια του Έλληνα που με δάκρυα στα μάτια επευφημούσε ακούγοντας το «Ολυμπιακοί Αγώνες καλώς ήρθατε σπίτι σας». Κατέληξε να ταπεινώσει τον ίδιο της τον εαυτό δίνοντας αιτία και αφορμή σε πολλούς να χαρακτηρίσουν την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή.

#Κοινωνία